#17# Wyjazdy i przyjazdy

                Tak, przyznaję. Zamurowało mnie. Dobrze słyszę?
- No nie wiem, czy to dobry pomysł.
- Dlaczego?
- Znamy się raptem… - przerwał moje liczenie.
- Będziesz mi do śmierci wyliczać dni znajomości?
- Ale przecież nie będziemy razem aż do… - znów nie skończyłam.
- Jeżeli oboje tego chcemy i się postaramy, to będziemy. Poza tym kocham cię i chcę się moim szczęściem podzielić z rodziną! – zarzucił mnie potokiem słów. Powoli analizowałam.
- Dobrze. – było mnie stać tylko na jedno słowo. Potem się rozpłakałam.
- Kochanie, dlaczego płaczesz? – zmartwiony przysunął się jak najbliżej.
- Przepraszam za moje zachowanie. Przepraszam, że płaczę.
- Nie masz za co. To normalne. Zaraz wysuszymy te łzy. – zaczął dmuchać na moją twarz. Lekko się roześmiałam. Działa…

<><><> 

                Dał jej to, czego pragnęła. Zdążył zauważyć, co lubi, a co nie. Był pilnym uczniem. Teraz leżeli na rozłożonej kanapie i oddychali ciężko.
- Wywiązałem się z zadania? – spytał niespodziewanie.
- Co? O czym ty mówisz?
- Przecież wiem, po co mnie tu ściągnęłaś.
- Tak, wywiązałeś się. – uśmiechnęła się przebiegle.
- Polecam się na przyszłość. Zawsze do usług.
- Zapamiętam. To co? Teraz po herbatce?
- Zagotuj wodę jeszcze raz, bo tamta ostygła. – zaśmiał się.
- Nie przeceniaj swojej wytrzymałości. – puściła oczko i posła do kuchni.

                Parę następnych godzin spędzili przy herbacie. Rozmawiali troszkę o sobie, trochę poobgadywali znajomych. Nawet kleiły im się słowa i zdania.
- Nie podejrzewałam cię o taką dyplomację.
- Nie ty jedna. Myślałaś, że tylko w łóżku jestem dobry?
- Zbyszek, to nie tak… Wcześniej nie mieliśmy okazji pogadać… - zmieszało ją pytanie bruneta.
- Wiem, jak jest, spokojnie. W końcu nasze poprzednie spotkanie nie obfitowało w słowa.
- Tak wyszło.
- Dlaczego zmieniłaś potem do mnie stosunek? – drążył.
- Nie wiem. Jakoś tak. Może swoje zrobiły procenty, ale wydałeś mi się do rzeczy.
- Teraz też tak uważasz? – wlepił w nią swoje oczyska?
- Zastanowię się. Ale Se temat wybrałeś! – zdenerwowała się Justyna.
- Dobrze, już dobrze. Koniec tematu.
- Nareszcie. Kiedy musisz jechać?
- Wcale, ale skoro mnie wyganiasz.
- Po prostu dziewczyny zmartwią się moją nieobecnością.
- To zaraz się zwijam. I pamiętaj. Jeden telefon i jestem.
- Mmm… Coś w stylu: pizza na telefon. – zaśmiała się.
- Tylko ja jestem lepszy niż pizza.
- Powiedzmy.

<><><> 

- To co? Może wpadniemy do ciebie po rzeczy jakieś i potem pojedziemy do Nysy? – zagadnął mnie popołudniu.
- Chce ci się nadrabiać taki kawał drogi?
- Przecież potrzebujesz swoich rzeczy. No chyba, że ci jakieś po drodze kupimy. – zaproponował.
- Bartuś, nie będziesz mi nic kupował.
- Dlaczego?
- Bo to niepotrzebny wydatek. Tak samo jak na paliwo.
- Oj Celuś, Celuś. Chodź tu do mnie. – poklepał swoje kolana.
- Chcesz się zarwać  i krzywdę sobie zrobić?
- Cecylio! Nie denerwuj mnie, tylko chodź do swojego wielkoluda. – posłuchałam go i usadowiłam się wygodnie na jego kolanach.
- Wiesz, że wygodny jesteś wielkoludzie? – pogłaskałam go po czuprynie.
- Bo my to jesteśmy dopasowani genetycznie. Układ moich ud i kolan pasuje do układu twoich pośladków. – oświadczył z bardzo mądrą miną. Ja nie pohamowałam się i wybuchłam śmiechem.
- Z pewnością masz rację. – cmoknęłam  go w nosek.
- Aby tu? – zajęczał. – Ja bym chciał troszkę niżej. – nadstawił Dziubek. No to musnęłam go szybko i uciekłam do łazienki.
- To ja się uszykuję do podróży. – krzyknęłam, przekluczając drzwi. Wiedziałam, że mi się potem oberwie.

<><><> 

                Właśnie starała się usunąć ślady swojej obecności tutaj. Przyzna się Celi, ale nie chciała zostawiać bałaganu. W korytarzu znalazła jego szalik. Pachniał ślicznymi, męskimi perfumami. Nagle zapragnęła zobaczyć właściciela.

„Mam coś twojego.”
„Co? Moje nasienie jeszcze żyje, czy już zakiełkowało?”
„Głupek. Daleko jesteś?”
„W połowie drogi”
„Wracaj. Przywieź coś za fanta.”

                Trudno, najwyżej posprząta jeszcze raz. Musi zaspokajać swe potrzeby. To było czyste szaleństwo, ale jakże przyjemne. Siedziała i czekała.

                Z kolei on z uśmiechem na twarzy nawrócił samochód na najbliższym zjeździe. Skoczył także do sklepu, by nie przyjechać z pustymi rękoma. Wystarczyło jedno jej słowo i był z powrotem w Płocku. Wiedział, że spotka go nagroda. Zadzwonił do drzwi, które raz dziś opuszczał. Otworzyła natychmiast.
- Jestem ja i żelki. – potrząsnął paczką słodyczy.
- Hmm… No to ja wybieram żelki. – wyrwała mu je z ręki i udała, że zamyka drzwi.
- Eeeej! – jęknął.
- No żartowałam. – wciągnęła go za kurtkę do środka.
- To co tu zostawiłem prócz nasionek?
- Najpierw musisz zasłużyć. – uśmiechnęła się cwanie.
- A żelki?
- To tylko gra wstępna. – skierowała się w stronę salonu, zostawiając za sobą opary perfum. Bezwiednie brunet podążył za nią. Leżała na kanapie i zajadała się łakociami.
- Poczęstujesz mnie? – spytał sadowiąc się tuż obok.
- Same prośby, zero starań. – pokręciła głową.
- Tak lepiej? – poczuła jego ręce  pod bluzką.
- Nie. Tak. – teraz to jej dłonie znalazły się na jego kroczu.
- Ostro zaczynasz.
- Po co tracić czas. – wstała i ściągnęła górną garderobę. Pochyliła się nad nim. Wykorzystał to i pocałował ją w usta. Opadła na niego. Chciała dominować, ale co chwila poddawała się pieszczotom Zbyszka. Turlali się po posłaniu w każdą stronę. Ich ubrania przyozdobiły dywan. Resztką silnej woli, wdrapała się na niego i usiadła na podbrzuszu.
- Chcesz być dziś na górze? – przeszył Justynę spojrzeniem.
- Lubię rządzić. – wymruczała.
- Czekam na rozkazy.
- Poddaj się mojej władzy. – szepnęła. Potem dosiadła go. Tym razem ona rozdawała karty. Bartman nie protestował. Wtem, gdy byli w trakcie drogi do spełnienia, usłyszeli zgrzyt w zamku i otwieranie drzwi…

<><><> 

                Wyszłam z łazienki, a Bartek czekał gotowy do wyjazdu. Zachowywał się tak grzecznie. Aż podejrzane…
- No, to najpierw do ciebie.
- Tak. Wieczorem będzie bezpieczniej. – mruknęłam.
- Nie bój się, obronie cię przed Robertem, przed rodzicami i wszystkimi, którzy będą chcieli zrobić ci krzywdę! – przytulił mnie.
- Jesteś kochany. Dobrze, ufam ci.
- Zatem jedziemy.

                Tym razem kierował swoim autem. Był dobrym kierowcą. Czułam się bezpiecznie. Mimo to, obawiałam się powrotu tutaj. Do tego miasta, mieszkania. Bałam się, że mnie złapią… Bez sensu… Gdy minęliśmy tablicę „Płock wita”, Bartek uścisnął moją dłoń.
- Będzie dobrze. – uśmiechnął się krzepiąco.
- Tak, będzie dobrze jak to wszystko będzie już za mną…
- Masz się czuć jak w domu a nie.
- Zobaczymy… - odwróciłam głowę w stronę okna.

                Podjechaliśmy na parking. Wygrzebałam z kieszeni klucze i weszliśmy po schodach pod moją „9”. Otworzyłam drzwi, dziwiąc się zapalonemu światłu. Wszystko się wyjaśniło, gdy spojrzałam na wprost do salonu. Niczym żona Lota stałam się słupem soli. Z wielkimi oczami na wierzchu.

<><><> 

                W poniedziałek listonosz przyniósł mu obszerną kopertę. Zdziwiony obejrzał pakunek tuż przed wyjściem do biura. Ze środka wysypały się dziesiątki zdjęć i list.

„Zobacz jak cudownie bawiła się na swoim wieczorze panieńskim. BEZ CIEBIE będzie jej lepiej!”

                Przeglądał fotografie. Widział swoją niedoszłą żonę obcałowywaną przez półnagich facetów. Widział też, co szatynka wyprawiała. Zawrzało w nim. W końcu trafił na najpikantniejsze. Jakiś obcy mężczyzna ją całował, obmacywał i rozbierał? I ona robiła to samo?
- Pokaż no się chłopcze. – lustrował zdjęcie. – Aaa… To ty siatkarzy ku. Na pewno do ciebie uciekła… Niewdzięczna! Byłem z nią tyle lat, dałem wszystko czego chciała, a ty? Co ty jej dałeś, że wybrała ciebie? – zaczął gadać do papieru trzymanego w ręce.

                Zaczerpnął informacji w Internecie i wykonał kilka telefonów. Po chwili wsiadł do auta i wpisał bełchatowski adres do GPS-u.

<><><> 

                Dobrze, że psychikę dawno mam zrypaną, bo teraz byłby to ostatni gwóźdź do trumny. W MOIM mieszkaniu, w MOIM salonie, na MOJEJ kanapie Justyna dosiadała męskiego osobnika. Ujrzałam nagi tył jej sylwetki i męskie nogi. Twarz ze strachem w oczach zwróciła ku mnie.
- Celi?
- Jusia?

                Wtedy jej partner również zaniepokoił się tym zajściem. Ledwo stałam na nogach, gdy go poznałam.
- Bartek?
- Zibi? – wymienili się zdziwionymi spojrzeniami.

                Nagle ogarnęła mnie ciemność… Ktoś mi zasłonił oczy!
- Kurek, weź tą łapę! – syknęłam.
- Nie możesz patrzeć na takie rzeczy. – powiedział mądrym głosem/
- A ty to niby możesz? Nie wskazane byś oglądał TAK moją przyjaciółkę!
- A ty mojego kumpla!
- Boisz się, że mi się bardziej spodoba? – rzuciłam.
- A może to ty się boisz o to, co? – obił pałeczkę.
- Dobra moim drodzy. Może wy się ogarnijcie, a my wejdziemy jeszcze raz. – zakomunikowałam i wyszliśmy na korytarz. Tak jak w filmie powtarza się nieudaną scenę. Zadzwoniłam kulturalnie, żeby nie było. Otworzyła nam wesoła i uśmiechnięta Jusia.
- Wejdźcie kochani. Miło, że wpadliście.
- Cóż, przyjechałam po rzeczy.
- Po rzeczy? – wybałuszyłam oczy. – Wprowadzasz się do Kurka? Szybka…
- Nie, jedziemy do moich rodziców, a Celi nie miała nic ze sobą.
- Jedziesz poznać teściów. No no no. – Zibi wychylił się z kuchni.
- Czy wy za daleko w przyszłość nie wybiegacie? – przyjrzałam się im.
 No co ty. To są fakty. Chodź, wybiorę ci coś, żebyś dobre wrażenie zrobiła.
- Do tego nie potrzebuje specjalnych ubrań. Na mnie wywiera wrażenie bez tego. – objął mnie ramieniem.
- Kuraś woli cię bez ubrań, to proste. – zaśmiał się Zbyszek.
- Nie o to mi chodziło! – oburzył się mój chłopak.
- Spokojnie, Celka potrzebuje doznań. – wyszczerzyła się Jusia.
- Mam to po tobie. – spojrzałam na nią wymownie. W końcu wybuchła śmiechem a ja za nią. Dołączyli do nas także siatkarze.
- To było wejście roku. – zacieszał Bartek.
- Nie mogliście zapukać?
- Tak moja droga, przecież to oczywiste, do własnego mieszkania się puka! – ironizowałam.
- No ale wiesz…
- Właśnie nie. Mogłaś mnie ostrzec.
- Myślałam, że dłużej zabawisz u kochasia. – zerknęła na bruneta obok mnie.
- Dziewczęta, bez nerwów. Stało się. Takie rzeczy się zdarzają. Jesteśmy przecież dorośli. Możemy się z tego tylko śmiać. – Zbyszek próbował uspokoić sytuację.
- Zibi ma rację. Czysty przypadek. No to buziak od Bartusia na zgodę. – cmoknął Justynę w policzek, a potem przyssał się do moich ust.
- Eeej! Ja też tak chcę. Panuje równouprawnienie. – udawała zazdrosną.
- No nie marudź już. Ode mnie dostaniesz. – Bartman przyciągnął ją do siebie. Spojrzeliśmy z Bartkiem na nich. Wyglądali tak pociesznie. Trafiła kosa na kamień, ale wyczułam coś między nimi.

<><><> 

                Późną nocą dojechał na miejsce. Starał się nie rzucać w oczy. Poobserwował chwilę okolicę, po czym zameldował się w hotelu. Stwierdził, że rano wkroczy do akcji. Nie przybył tu na darmo.

                Usiadł na łóżku i wyciągnął kopertę, która dostał. Jeszcze raz przejrzał te fotografie. Jak ona tak mogła? Czyżby udawała tylko cnotliwą? Jemu wciskała kit o czystości przedmałżeńskiej a temu kolesiowi sama w gacie właziła. Pewnie już nie raz się bzyknęli. Mimo tego nie odpuści. To za niego miała wyjść!

<><><><><><><><><><><><><><><><>

Wybaczcie, moją nieobecność kochani :*

Na pocieszenie macie to zdjęcie poniżej :)

Aaa... Jakby ktoś chciał mnie się o coś spytać anonimowo czy tak ogólnie, to zapraszam na...

... Wywiad z Wariatką :)

z chęcią odpowiem na pytania, jeśli będę umiała :)

No to co? Podoba się? Naprawdę nie wiem kiedy kolejny...

Pozdrawiam :*