#48# Bo dalej liczy się, to co jest na zawsze.

Ogólnie rzecz biorąc, nie czułam się najlepiej ostatnimi dniami. Choroba dawała mi się we znaki i dopiero teraz poznałam, co mnie czeka. A przecież miało być jeszcze gorzej. Non stop miałam w uszach słowa Roberta. Wtedy wyszłam z kawiarni, dodając cicho, że się zastanowię.

Czy wiedziałam, co zrobić? Decyzja wcale nie była łatwa. Ja chciałam żyć, a do tego wcale nie zaliczało się uwięzienie u boku architekta. Mogłam się założyć, że moja rodzinka nagle się zjawi i przygarnie mnie pod swoje skrzydła. W końcu on był ich wymarzonym zięciem.

Wraz z ciążącą nade mną koniecznością podjęcia jakiejkolwiek decyzji, przygniatał mnie strach i nerwy. Wyobrażałam sobie przeróżne scenariusze. Przeważnie te mniej wesołe. O kim mam myśleć? O innych czy o sobie? Komu będzie mnie brakowało? W mojej głowie czekało jeszcze z milion takich pytań, ale pociemniało mi nagle przed oczami i poczułam, że zbliżam się szybko do podłoża.

<><><> 

Siatkarz ostrożnie uchylił drzwi sali. Lekarz przed chwilą pozwolił mu wejść do ukochanej.

- Cześć, Jusiaczku - powiedział cicho.

- Nie musiałeś przychodzić - odparła lekko zachrypniętym głosem. Leżała nieruchomo, z rękoma ułożonymi wzdłuż ciała. Wpatrywała się w sufit z beznamiętnym wyrazem twarzy. Z łatwością dostrzegł cienie pod jej opuchniętymi od płaczu oczyma.

- Musiałem. Jestem twoim partnerem i przejdziemy przez to razem - wziął jej zimną dłoń i ucałował.

- Nie wiesz, co czuję. Nic nie rozumiesz, to było moje maleństwo...

- Nasze, kochanie, nasze. Przecież chciałem go tak samo jak ty.

- To było moje dzieciątko... - powtarzała jak mantrę Justyna. Zupełnie niespodziewanie obróciła głowę i przeniosła wzrok na Zbyszka. Ten drgnął, widząc jej pełne bólu i cierpienia spojrzenie. - Ja je zabiłam. Mogłam nie...

- Nie, nie. Niepotrzebnie nalegałem na wizytę u rodziców. Musze powiedzieć jasno, że to moja mama cię zdenerwowała - przyznał brunet z ciężkim sercem. - Broń Boże nie obwiniaj o to siebie.

- To twoja matka, musi się o ciebie troszczyć, choć nie jesteś już dzieckiem. To ja mogłam zareagować spokojniej. Może ona miała rację. Jestem ci kulą u nogi, ograniczam cię. Nie byłabym dość dobrą dziewczyną dla ciebie, a już na pewno nie matką twojego dziecka.

- Przestań! - potrząsnął lekko dziewczyną. - Nie słuchaj tego, co ona mówi tylko ja. Kocham cię i możemy mieć jeszcze niejedno dziecko. Obiecuję ci, że doczekamy się potomka.

- Żeby znowu go przedwcześnie stracić? - z jej oczu popłynęły łzy, na które nie chciał patrzeć. Starł je lekko kciukiem, niewiele to jednak pomogło. - To nie ma przyszłości. Chyba lepiej, żebyś odszedł.

- Nie możemy się teraz poddać, rozumiesz? Pokażmy wszystkim, że jesteśmy silni i naprawdę się kochamy. Pokażmy to sobie - wyszeptał do jej ucha, ostrożnie obejmując Jusię.

- Nie - powiedziała cicho. - Ja nie potrafię ci dać tego, czego oczekujesz. Wszyscy są nam przeciwni. Nawet ta miłość nie jest w stanie tego zmienić.

- Skarbie, nie zostawiaj mnie, proszę. Potrzebujesz mnie i ja ciebie też. Nie kończmy tak tego. Niedługo dostaniesz wypis i wrócimy do domu. Zobaczysz, wszystko będzie już wyglądać inaczej niż teraz - przyjmujący próbował przekonywać wybrankę.

- Inaczej? - jej głos brzmiał niczym kilkuletniego dziecka, któremu rodzice obiecali coś ważnego. - Inaczej, znaczy lepiej? Jak możesz mi to zagwarantować? Zbyszek, kocham cię całym sercem, czasem aż boję się siły tego uczucia. Ale... Jeśli będziemy próbować i znowu się nie uda, i znowu, i znowu, i tak ciągle... To jaką mamy szansę?

- Zawsze jest szansa. Sama powiedziałaś, że mnie kochasz. To jest powód, żeby walczyć. Przecież stało się tak a nie inaczej przez złe emocje, twój organizm jest zdrowy, rozumiesz?

- Myślisz, że damy radę? Twoja matka mnie nienawidzi... Jeśli nie nasze zawahanie, to jej niechęć nas zniszczy.

- Myślę, że po tym... Jeśli ma sumienie, to się zmieni. Będzie dobrze - ucałował brunetkę. - Jeśli byłoby to koniecznie przy kolejnej ciąży, to nie musicie się widywać przed porodem.

- Jeśli do porodu dojdzie... - westchnęła Justyna, dotykając delikatnie dłonią płaskiego brzucha. Ponownie w jej oczach zagościł smutek i nostalgia. Zbyszek opuścił głowę w geście bezradności. Nie wiedział już, jak pocieszyć ukochaną.

- Chyba lepiej jak już pójdę, co? Przynieść ci coś? - spytał z troską.

- Nie, dziękuję. Nie mam na nic ochoty. Z resztą, przecież i tak za niedługo mnie wypiszą.

- Więc dzwoń, jeśli czegoś ci potrzeba - położył na stoliku jej telefon. Chciał pocałować dziewczynę w usta, ale ta obróciła głowę nadstawiając policzek. Zatrzymał się na chwilę w drzwiach, spoglądając zmartwionym wzrokiem na Justynę. Westchnął tylko i wyszedł.

Ostatnimi czasy ciężko mu się żyło z Justyną. Starał się jak mógł, by ułatwić jej powrót do normalności, ale brunetka jakby tego nie chciała. Wciąż rozpamiętywała stracone dziecko, płakała całe dnie i noce, prawie w ogóle się nie odzywała i nie uśmiechała. Siatkarzowi brakowało tej wcześniejszej roześmianej dziewczyny. Nadal ją kochał, chociaż było to trudne.

Aby choć na chwilę opuścić mieszkanie z gęstą, przytłaczającą atmosferą, wyszedł z psem na spacer. Chciał odetchnąć, zapomnieć, nabrać sił.

- Zibi? - usłyszał nagle czyjeś wołanie. - Zbyszek? Zbyszek Bartman? Nie wierzę, tyle lat!

- Andżela? - brunetowi ciężko było rozpoznać koleżankę ze szkoły.

- Nie mów, że mnie nie poznałeś! - parsknęła perlistym śmiechem dziewczyna, odgarniając pasmo ogniście rudych włosów za ucho.

- Te włosy, twarz.. Zmieniłaś się przez 5 lat.

- Za to ty jak zwykle uroczy - mrugnęła do niego, nie przestając się uśmiechać. - Co słychać? Opowiadaj szybko! Słyszałam, że dopiąłeś swego i teraz zna cię cały siatkarski światek.

- Nie przesadzajmy z tym całym. Zwiedziłem trochę klubów, nabrałem doświadczenia. Teraz bronię barw stolicy - odparł przyjmujący.

- Znowu ta skromność. Aj, Zibi, Zibi. Nic się nie zmieniłeś.

- Mówię jak jest no. Śpieszysz się gdzieś? - spytał przyglądając się uważniej starej znajomej.

- Nie, właściwie to mam sporo czasu. Wiesz, wolne popołudnie nie zdarza się często, muszę odsapnąć trochę od tego tłumu. Masz jakieś propozycje?

- Jeśli nie będę ci przeszkadzał w odpoczywaniu... Kawa? – przyjmujący zaproponował z nadzieją.

- Chętnie. Muszę cię o wszystko wypytać!

- Tak? - spojrzał pytająco na Andżelikę.

- Pewnie. Ciekawa jestem, co zmieniło się w życiu tamtego chłopaka z loczkami, który miał takie ambicje...

- Dalej mam ambicję, tylko loczki zniknęły - uśmiechnął się lekko

- Właśnie widzę, żeś fryzurę zmienił - stanęła na palcach i ze śmiechem zmierzwiła mu włosy. - Ups. Nie zostanę zbita przez dziewczynę za takie spoufalanie?

- Co ty. Justynie nie w głowie takie rzeczy. Dzielnie znosi obecność moich fanek. Chociaż teraz... - urwał odganiając złe myśli.

- Coś nie tak? - spojrzała na niego spod rzęs, uśmiechając się zachęcająco.

- To nie jest rozmowa na teraz - mruknął siatkarza.

- Jak wolisz, nie będę naciskać. Może to faktycznie nie moja sprawa.. – zreflektowała się jego koleżanka.

- Nie o to chodzi. Nie chcę o tym rozmawiać na środku parku.

- No tak, rozumiem. To co, idziemy na tą kawę? Sądzę, że pozwolą nam wejść do którejś kawiarni z tym maluchem - kucnęła przy malutkim yorku i podrapała go za uchem. Podniosła głowę do góry, patrząc na Bartmana.

- Mam nadzieję. Najwyżej usiądziemy przy stoliku na dworze. Panie przodem.

- Super. Swoją drogą, jak znajdujesz czas dla tego malucha? Ciągle jesteś w rozjazdach, na treningach..

- Teraz niedawno wziąłem go do siebie. W innych wypadkach mieszka u moich rodziców - wyjaśnił siatkarz.

- No tak, to oczywiste... - mruknęła. Usiedli w końcu przy niewielkim stoliku. - Może teraz powiesz mi, co się dzieje? Jeszcze umiem poznać, kiedy coś cię gryzie, choć dawno się nie widzieliśmy – Andżelika przybrała zmartwiony wyraz.

- Czyli mam to wypisane na twarzy? - jęknął bezradnie.

- Zbyszek, nie znamy się od dzisiaj. Coś nie tak z dziewczyną? Justyna, dobrze pamiętam?

- Komuś muszę to powiedzieć... Straciliśmy dziecko - wyszeptał.

- Boże, przepraszam. Nie powinnam była... - zająknęła się na chwilę. - Przykro mi. Ale przecież... Zawsze można spróbować jeszcze raz, prawda...?

- Nie przepraszaj... Jusia nie chce o tym słyszeć. Oddalamy się od siebie..

- Może daj jej chwilę? Wiesz, to dla niej trudny okres. Rozumiem ból ojca, który traci dziecko, ale jednak matka... To trochę silniejsza więź – rudowłosa próbowała wczuć się w ich sytuację.

- Tak, tak. Wiesz ile chwil jej już dawałem? Dużo... – brunet mówił coraz bardziej łamiącym się głosem.

- No, niby tak... - zamyśliła się na chwilę. - Naprawdę nic to nie dało?

- Już dłuższy czas tak jest... Nie umiem do niej dotrzeć.

- Może... Może ona nie tego oczekuje? Daj jej spokój, niech sobie przemyśli wszystko. Da ci znać, kiedy już będzie lepiej. Kochacie się...

- Ale jak to ma tak wyglądać.. - przetarł twarz dłońmi. - Nie umiem tak żyć. Obok niej bez kontaktu.

- Wygląda na to, że będziesz musiał. Nie znam Justyny, ale wydaje mi się, że ona tak szybko się nie zmieni. To chyba czas, byś i ty stał się bardziej oschły. Może ta terapia szokowa coś zmieni.

- Ale jak to? - siatkarz spojrzał zdumionym wzrokiem na towarzyszkę. W międzyczasie podszedł do nich kelner z kawą.

- Słuchaj, to nie jest normalne. Okay, zdarzyła się wam ogromna tragedia. Ty byłeś w porządku, okazałeś współczucie, byłeś z nią. Ja rozumiem, że jest jej ciężko, ale kiedyś będzie musiała się z tym pogodzić. Dlaczego ty masz cierpieć podwójnie? Może, gdy zauważy, że masz gdzieś jej zachowanie, to się zmieni?

- Na tą chwilę nie potrafię tego ogarnąć umysłem. Przemyślę to. Nie chcę się na niej odgrywać. To nie fair w takiej sytuacji - pokręcił głową.

- Zbyszek, zobacz, co ona zrobiła! Dokładnie to samo! I wcale nie dbała o twoje uczucia.

- Ale to co innego. Moja matka ją rozzłościła i dlatego poroniła.

- Twoja matka chce dla ciebie jak najlepiej. Poza tym, jaką miała gwarancje, że ona nie jest z tobą tylko dla kasy? Żadną. Wiem, że to brzmi okrutnie. Ale co mogła pomyśleć matka, kiedy przyprowadzasz do domu kompletnie nie znaną jej osobą, przedstawiasz jako swoją dziewczynę, a w dodatku spodziewacie się dziecka. Wszystko byłoby okay, gdyby nie fakt, że twoja pensja ma nieco więcej zer, niż przeciętnego Polaka.

- Nie musiała od razu jej tak wyzywać. Nie było cię tam, więc nie wiesz. Nie, sam muszę to jakoś rozwiązać – zanurzył usta w napoju.

- Rób jak uważasz. Znasz moje zdanie. Byłabym ostrożniejsza na twoim miejscu. Nie wiadomo, do czego może ją posunąć to nieszczęście.

- Co sugerujesz?

- Dobrze wiesz - spojrzała na niego znacząco, upijając łyk kawy. Bartman zmarszczył brwi, zastanawiając się nad czymś chwilę. - Mimo wszystko mam nadzieję, że wszystko się ułoży. Nie zmieniłam numeru, możesz dzwonić o każdej porze.

Justyna siedziała sama w domu. Przycupnęła na parapecie, obserwując okolicę za oknem. Nie od razu zauważyła postacie postawnego bruneta i atrakcyjnej rudowłosej. Rozpoznała Zbyszka, ale jego towarzyszki już nie. Widziała, że on dobrze się czuje i bawi w jej towarzystwie. Nic dziwnego, skoro ona odtrącała go na każdym kroku. Mimo to, była zazdrosna, bo znalazł sobie rozrywkę u boku innej kobiety. I na co teraz były jego wielkie przemowy o miłości i trwałości związku?

<><><> 

                Obudziłam się w szpitalnej sali. Tyle jeszcze mój mózg potrafił mi podpowiedzieć. Nie bardzo kojarzyłam fakty, dlaczego się tu znalazłam. Spojrzałam w dół. Pod kołdrą rysował się dziwny kształt. Odrzuciłam materiał i prawie krzyknęłam na widok sporego brzucha. Odszukałam wzrokiem guzik do przyzwania pielęgniarki.

- Jak dobrze, że się pani obudziła. Już myśleliśmy, że nie damy rady przywrócić pani do normalnego życia – trajkotała pielęgniarka.

- Jak długo tu jestem? – spytałam cicho.

- Będzie około miesiąca. Spokojnie, ciąża przez ten czas rozwinęła się prawidłowo.

- Dzień dobry. Miło widzieć wreszcie panią przytomną – do pokoju wtargnął lekarz.

- Może mi pan wyjaśnić, co tu się dzieje?

- Proszę bardzo. Gdy trafiła tu pani, była w początkowej fazie ciąży. Udało nam się utrzymać płód przy życiu aż do tej pory. Podkreślam, że to wielkie ryzyko w związku z pani chorobą. Pani organizm słabnie, ponieważ nie mogliśmy przeprowadzić do tej pory operacji. Nadal nie możemy jej dokonać ze względu na dziecko. I tutaj pojawia się problem i miejsce na pani decyzję…

- Nie, nie zabiję żadnego dziecka. Nie ma mowy – w mig pojęłam o co chodzi mężczyźnie. W tej samej chwili poczułam więź z kimś, kto pływał w moim brzuchu.

- Muszę panią uświadomić, że to prawie jak wyrok śmierci dla pani. Bez tego zabiegu nie dożyje pani jego pierwszego słowa, a może nawet uśmiechu…

- Nie, nie zmienię zdania. Może pan sobie tu przychodzić co godzinę, a ja powiem to samo.

<><><> 

                Siwiejący brunet wszedł do swojego gabinetu i klapnął na fotel. Przetarł twarz dłońmi i  przymknął oczy.

- I co tam, Marek? Jak twoja pacjentka? – przywitał go kolega.

- Ona jest szalona. Chce urodzić to dziecko, rozumiesz?

- Wiesz, trudno mi się postawić w jej miejscu, ale… Mówiłeś, że jeszcze kilka dni i… - zaciął się szatyn, patrząc znacząco na towarzysza.

- Właśnie! Przecież mogłaby zapłacić później, liczy się jej życie. Nie, nie przegadam jej dzisiaj. Jest gotowa umrzeć dla tego dziecka… - westchnął głęboko i pokręcił głową.

- Niestety chyba ci nie pomogę. Skoro ona tak zdecyduje, nie mamy prawa jej ruszyć.

- Pieprzony altruizm i instynkt macierzyński… No nic, musimy kogoś powiadomić o jej stanie. Albo ją przekonają albo poprą.

<><><> 

                Drżącą ręką wybierałam numer do przyjaciółki. Wiem, olałam ją tak jakby, ale nie moja wina, że nie miałam kontaktu ze światem. Teraz musiałam z nią porozmawiać.

- Jusia? – spytałam po chwili głuchej ciszy w słuchawce.

- Jednak wiesz jak mam na imię?

- Wiem, że jesteś zła, ale posłuchaj. Jestem w szpitalu…

Prawdopodobnie zamierzała mnie wyzywać od najgorszych, ale moje ostatnie zdanie chyba ją powstrzymało.

- Jak to? – usłyszałam w jej głosie troskę.

- Nie wiem czemu nie powiadomili nikogo wcześniej. Justyś… Jestem w ciąży. W dodatku chcą, żebym usunęła, bo moje życie jest zagrożone. Nic ci nie powiedziałam, moje serce…

- Nie przemęczaj się. Podaj adres, już jadę!

- Kocham cię. Dziękuję, że odebrałaś.

<><><> 

Brunetka obmyśliła w głowie super plan. By go zrealizować musiała dotrzeć niebawem do swoich rodziców. Jej syn bawił się figurkami na tylnim siedzeniu.

- Olie, chcesz nocować u dziadków? – spytała.

- A naprawdę mogę? – niedowierzał chłopiec. – Byłoby suuuuper.

- Więc może uda mi się ich namówić, co?

Tak jak myślała, jej mama od progu pochwyciła wnuka w ramiona i nie zamierzała go oddawać. Dagmara subtelnie spytała, czy nie byłoby problemem, gdyby tu został do jutra. Okazało się, że jej ojciec już wietrzył pokój dla Oliviera. Zadowolona kobieta porozmawiała chwilę z rodzicielami. Musiała jednak się spieszyć. Wyjaśniła im, że szykuje romantyczną kolację dla męża. Cóż, była całkiem blisko prawdy. Nikt nie musiał wiedzieć, że na skrzyżowaniu niedaleko Bełchatowa skręciła w zupełnie inną stronę.

Michał stukał nogą o panele. Ślęczał w kuchni nad zupą, którą sam sobie ugotował. Niemrawo przebierał łyżką między kluskami. Zasycił pierwszy głód i nie bardzo wiedział, co zrobić dalej. Po chwili zerwał się od stołu, resztkę potrawy wylał do zlewu, zgarnął kluczyki z haczyka, torbę treningową i wybrał się na przejażdżkę. Wiedział, gdzie mieszka lekarstwo na nudę.

Dziewczyna wracała właśnie do domu. Zakupy okazały się koniecznością, by nie przymierać z głodu przez resztę dnia. Przeszła spokojnie przez jezdnię i powoli zbliżała się do wejścia na klatkę. Obejrzała się za siebie, gdy jakieś auto za nią zahamowało ostro i ktoś z niego wyskoczył. Nim cokolwiek zdążyła powiedzieć, Jędrzej stał tuż obok niej.

- Anka, zrozum, że my musimy być razem!

- Nie, Jędrek. Nie mogę być z kimś, kto jest zdolny przegrać w karty cały majątek, razem ze mną w pakiecie!

- To było dawno, byłem głupi. Naprawdę się zmieniłem! Musisz mi uwierzyć - ścisnął ją za ręce.

- Co się tu dzieje? - nagle podbiegł do nich Michał z torbą treningową przewieszoną przez ramię. - Ania..?

- Dziękujemy panu za troskę. Zwykła kłótnia narzeczonych, prawda kochanie? – facet udawał, że nic się nie stało.

- Nie mów do mnie kochanie. - mruknęła Ania, patrząc błagalnym wzrokiem na Michała. Ten oczywiście zareagował.

- Ta pani chyba nie chce z panem dłużej rozmawiać. - powiedział chłodno, kładąc rękę na ramieniu Jędrzeja. Mężczyzna był prawie o głowę od niego niższy.

- A co ty możesz o tym wiedzieć? Marny siatkarzyku - strzepnął jego rękę. - Ania, chodź do środka - warknął przez zaciśnięte zęby.

- Nie. - powiedziała cicho.

- Zostaw ją. - Winiar pociągnął dziewczynę za rękę tak, że stała teraz za nim.

- Mówiłem ci, że masz się nie wtrącać. Ania jest moją narzeczoną!

- O, to dziwne. - zadrwił Michał. - A mi wydawało się, że właśnie dlatego wróciła do Polski. Bo zerwaliście.

- Gówno wiesz! - chciał dostać się do Ani i szarpnął Winiarskiego, lecz ten ani drgnął.

- Myślisz, że mi podskoczysz? - siatkarz zaśmiał się i spojrzał na niego znacząco. - Wybacz, ale nie pozwolę, by w moim towarzystwie traktowano kobietę tak przedmiotowo. Zwłaszcza, że chodzi o Anię.

- Och, bo się wzruszę. Też mi rycerz się znalazł. Już zaliczyłeś swoją królewnę? Wskoczyłaś mu do łóżka? - krzyczał jak w furii to do Michała to do blondynki.

- Jędrzej, nie komplikuj... - wtrąciła Ania, wychylając się zza Michała.

- Nie, nie spałem z nią. Poza tym, to i tak nie twoja sprawa.

- Nie wierzę! Puściłaś się z nim! Tylko dlatego, że ma kupę mięśni? I co, lepiej ci zrobił? Normalny facet to za mało i potrzebujesz jakiegoś ogiera? Dziwka! Ile ci zapłacił?

- Przesadziłeś. - warknął Michał i rzucił się na niego z pięściami. Prawie upadli na chodnik wymieniając kolejne ciosy. Ania patrzyła na to z niedowierzaniem. Michał bił się o nią?

- Proszę was, dajcie spokój. - powiedziała, starając się zachować spokój. Stanęła między nimi, ale to nic nie dało. Co więcej, poczuła uderzenie na swoim policzku. Odruchowo złapała się za bolące miejsce.

- Uderzyłeś ją! - zawołał Winiar.

- Tak, ją. Ty zasługujesz na mocniej - Jędrzej odepchnął Anię na bok i ruszył na Michała zaślepiony nienawiścią. Dziewczyna nijak nie mogła ich rozdzielić, a oni nie zamierzali przestać. Połowa ciosów Jędrzeja w ogóle nie dotknęła siatkarza, z kolei ten próbował unieszkodliwić przeciwnika bez rozlewu krwi. Kiedy brunet nie widział innego sposobu, mocno wycelował w szczękę mężczyzny. Tamten szybko wyswobodził się z uścisku i pognał do samochodu.

- Jeszcze tu wrócę!

- Nie pokazuj się tu więcej! - zawołał Michał za uciekającym Jędrzejem, dotykając palcami pękniętej wargi.

- Dzięki. - mruknęła Ania, patrząc Winiarskiemu w oczy. Widziała w nich jeszcze resztkę złości, ale wiedziała, że to nie na nią się gniewał. - Chodź, trzeba to opatrzyć.

- Nic takiego. Zmykaj do domu, dość wrażeń na dziś - uśmiechnął się.

- Michał... - mruknęła, odsuwając jego dłoń od wargi. Rozcięcie nie było głębokie, ale trzeba było je przemyć. - Chyba się nie boisz mój rycerzu?

- Ja? No co ty. Skoro się tak upierasz. Tylko mnie nie udław tą wodą utlenioną

- Nie mogłabym. - zaśmiała się cicho. - No bo kto by mnie tak pięknie bronił? Chodź. - pociągnęła go za rękę.

<><><><><><><><><><><><><><><> 

Dla Dorotki :* z okazji urodzinek ;)

Już mnie zabiłyście, czy jeszcze żyję? ;p