#15# Nowy dzień, nowe życie

                Pobudka o poranku zawsze zapowiadała koniec snu, pięknych marzeń sennych. Była przydatna tylko w przypadku koszmarów. Często budziłam się i nie pamiętałam kompletnie nic. Jakbym poszła spać i po sekundzie się obudziła. Od zawsze sypiałam sama, ale nie chciałam tak do końca życia.

                Otworzyłam powoli oczy i przeciągnęłam. Potrzebowałam kilku sekund na skojarzenie faktów wczorajszego dnia. Uśmiechnęłam się na myśl o końcu dnia. Wszystko potoczyło się tak niespodziewanie. Odwróciłam głowę w bok, lecz zamiast bruneta ujrzałam poduszkę, a na niej liścik przypieczętowany odciśniętym całusem.

„Tak, ten buziak jest dla ciebie na dzień dobry. Wybacz, posłużyłem się twoją szminką, dla takiego efektu. Nie martw się o mnie, niedługo wrócę. Skoczyłem po bułeczki dla nas. Stołówka nie oferuje takich rarytasów. Czekaj cierpliwie.
Twój Łabądek.

                Wywołał tym listem u mnie uśmiech. Poprawiał humor z samego rana. Usiadłam i zaczęłam rozmyślać. Wtem pojawiły się nade mną granatowe chmury. Co ja zrobiłam? Poszłam z nim do łóżka! Ledwo go widząc i znając! Co mi się stało? Dlaczego tak łatwo uległam impulsom? Nie, zdecydowanie nie mogłam tu zostać. Zachowałam się jak łatwa i szybka panna do zaliczenia.

                Szybko coś zarzuciłam na siebie i zamknęłam walizkę. Musiałam zdążyć nim on wróci. Zatarłam ślady swojej obecności i opuściłam pokój. Delikatnie, cichuteńko przemierzyłam korytarz w kierunku drzwi wyjściowych. Moje autko stało tam, gdzie dotychczas. Otworzyłam bagażnik, lecz coś szarpnęło mnie za dłoń.

<><><> 

                Wracał z reklamówką pieczywa, pogwizdując sobie pod nosem. Uśmiech nie schodził mu z twarzy. Był szczęśliwy. Los zesłał mu cud. Wczorajsza noc była najlepszą w jego życiu. Czy jest jakiś wyznacznik czasu zakochania? Nie. Bo przecież każda miłość jest inna. Jego miłość też była inna od wszystkich.

                Rozmyślał jak tu uszczęśliwić swoją „podopieczną”. Chciał by zapomniała o przykrych doświadczeniach i czerpała z życia.
- Cecylia… Cecylka Kurek. Hmm… Chyba nie miałbym nic przeciw… - zamarł. Zobaczył JĄ, pakującą walizkę do samochodu. Nie mógł stać, musiał coś zrobić. Nie mógł pozwolić uciec swojemu szczęściu.

<><><> 

                Odwróciłam się i ujrzałam TE oczy. No dlaczego? Niech mi nie utrudnia tej decyzji.
- Co ty robisz? – spytał przestraszony.
- Przepraszam za wszystko. To dla mnie za trudne. – wybąkałam, nie patrząc na niego. Daremnie wyrywałam się z jego uścisku.
- Chcesz wyjechać? Dokąd?
- Nie wiem. Daleko. Zniknę z twojego życia.
- Nie wygaduj bzdur! Chodź, wrócimy do środka i pogadamy. – wyciągnął moją walizkę, zamknął samochód i zaczął mnie prowadzić w stronę hotelu. Byłam zbyt słaba dla niego.
- Puść mnie, proszę. To bez sensu. - przystanęliśmy holu.
- Co jest bez sensu? Nasza znajomość? Wczorajsza noc? Moja miłość? – mówił coraz ciszej. Usłyszałam wszystko. Jego miłość?
- Przecież to nie ma przyszłości…
- Znów chcesz uciec? Ode mnie nie musisz… - wydusił, a oczy mu się zaszkliły. – Myślałem, że ci na mnie zależy.
- Ale… - nie pozwolił mi skończyć.
- Uciekłaś i przyjechałaś do mnie. To COŚ znaczy. – niespodziewanie przycisnął mnie do siebie i pocałował. – Zostań – przerwał na chwile, by znów kontynuować. W końcu mu uległam. Nie mogłam stać obojętna. Nagle usłyszeliśmy oklaski i gwizdy. Co jest grane? Rozejrzałam się i zobaczyłam zawodników Skry. Pięknie. Chciałam się wycofać, ale po raz kolejny Bartek mnie powstrzymał.
- No chodź, przedstawię cię. Oni zrozumieją. – błagalne spojrzenie zadziałało. Nieśmiało kroczyłam za nim. Strasznie krępująca sytuacja. A jeszcze niektórzy mnie znali z wieczorku.
- Moi drodzy koledzy oto Cecylia moja… moja ukochana. – wypalił a ja zaliczyłam szok.
- To ty tak krzyczałaś w nocy? – zwalił mnie z nóg Winiar. Tak, znacząco poruszył brwiami.
- Poproszę inny zestaw pytań! – wybrnęłam z krepującego tematu.
- Dajcie dziewczynie spokój. Spójrzcie na uchachaną  mordę Kurasia i już znacie odpowiedź. – stwierdził rzeczowo Mariusz.
- No co się gapicie?! – zaprotestował Bartek. – To jak Cecylko, nie opuścisz mnie? – zastosował chwyt na minę zbitego psa i oczy kota ze Shreka. I weź mu odmów…
- Ale dlaczego ci tak zależy? – spytałam. Siatkarze stali i obserwowali, co się wydarzy.
- Bo skoro nie wyszłaś za mąż i przyjechałaś prosto do mnie, to pomyślałem, ze ci na mnie troszkę zależy…
- Tak, Bartek. Zależy mi, ale nie wydaje ci się to wszystko dziwne? – nie kryłam swoich obaw.
- Widzisz, mi też zależy, bardzo zależy. Daj nam szansę.
- Czy ty właśnie…
- Tak, chcę być z tobą. Zostaniesz moim kochaniem?
- Muszę to przemyśleć… - wybąkałam. Przecież nie mogę takiej decyzji podjąć pochopnie. Z drugiej strony podobno pierwsza myśl najlepsza.

                Chłopcy zaprosili mnie na śniadanie. Trenerowi zostałam przedstawiona jako znajoma zespołu w potrzebie. Nie robił problemów. Chyba Gacek dość mu namurzył. Przygarnęli mnie do siebie i usadzili między dwoma Michałami. Bartek chodził smutny i przygnębiony. Nie odzywał się i nawet na mnie nie spojrzał. Z wielkim trudem wdusiłam w siebie jakieś jedzenie. Cały czas myślałam.
- Celi, zgódź się. Przecież to dobry chłopak. Osobno tylko się męczycie. Widzisz jaki przygaszony siedzi? – Michał B. wyraził swoją opinię.
- No widzę, widzę. To nie takie proste…
- Wiem, ale radzę ci jak przyjaciel. Po każdym waszym spotkaniu wstępowała w niego jakaś nowa energia, która ulatywała z czasem. Dzisiaj nie widziałaś, jak o ciebie walczył? Był szczery.
- Jak zapewne się domyślasz, uciekłam ze ślubu. Boję się…
- Chcesz skazać nas na ponurego Bartosza do końca roku? Będzie chodzącym nieszczęściem. Nie wytrzymamy z nim. – dorzucił trzy grosze Winiar.
- Będzie aż tak źle?
- No ba, wpadł po same uszy strzała Amora trafiła go prosto w dupę! Co tłumaczy jego nocne oblicze. – przebiegły uśmiech obu Michałów mnie osaczył.
- Panowie, co to za aluzje?
- Oj, zakochał się na amen.
- A co by było gdybym wyszła za mąż?
- Ale nie wyszłaś, prawda? Więc ukróć jego męki.

                Przez chwilę byłam po baczną obserwacją Mariusza. Domyślałam się działania gorącej linii Szampon-Paula-Justa. Po chwili zapytał:
- Jeśli to niezbyt wścibskie pytanie, to dlaczego zrezygnowałaś ze ślubu? – otrzymał gromiące spojrzenie od Kurka. Martwił się o mnie? Wiedziałam, o co im chodzi. Chcieli mi wmówić coś, z czego zdałam sobie sprawę.
- W porządku. Chyba powinnam to już dawno powiedzieć. Zatem uciekłam przez, chyba raczej dla… Dla Bartka. – wykrztusiłam. Poczułam jego wzrok. Wiedziałam, że patrzył. Wiedziałam, że słyszał. Mnie było stać tylko na wbicie spojrzenia w talerz.
- To prawda? – głos mu drżał. Nie chciał mieć złudnej nadziei.
- Tak, tak. Najszczersza.
- Czy to znaczy…
- Powiedziałam ci to, bo się zgadzam. – starałam się zachować spokój. A on najpierw zesztywniał, wybałuszył oczy, by zacząć biegać po Sali, dając buziaki komu popadnie.
- Yeeeeeeeeeaaah! – nadarł się. Wszyscy zgromadzeni patrzyli na niego pytającym wzrokiem. A on w końcu natrafił spojrzeniem na mnie. Uśmiechnęłam się delikatnie i pokręciłam głową. Uspokoił się trochę, ale kierował się w moją stronę.
- Przesuń się Misiek. Chcę usiąść obok mojej kobiety. – jak to zabrzmiało. W JEGO ustach… - Celusiu… - szepnął, gładząc dłonią mój policzek. Patrzył na mnie z taka czułością.
- Tak, mój ty Łabądku?
- Uwielbiam, jak mi tak mówisz. – rozmawialiśmy cichutko między sobą. – Dziękuję, że się zgodziłaś.
- Nie masz mi za co dziękować. To ja ci dziękuję za otwarcie oczu.
- Wiesz, zawróciłaś mi w głowie. Musiałem z tobą być.
- oj, ale rano pojechałeś. Jakbym nie zwiała, to nie wpadłbyś z okrzykiem do kościoła: Nie, nie zgadzam się.
- Wierzyłem we wrażenie jakie wywarłem na tobie.
- Oj ty Narcyzie!
- Tylko nie Narcyzie! Widzisz, nie potrzebowaliśmy dużo czasu, żeby coś nas połączyło.
- Taak. Wiesz, też to czuję…
- Gorzko, gorzko! – nadarł się Daniel, a za nim cały zespół. Kompletnie powariowali.
- To nie wese… - nie skończyłam, bo Bartek się przyssał do mnie. Jaki on zachłanny.
- Uuuu! – poniosło się po Sali. On nadal się ode mnie nie odrywał. W sumie podobało mi się, gdy mnie całował, ale nie przy wszystkich.
- Kuraś, bo ją udusisz! – zażartował Marcin.
- Spokojnie, mój drogi. Skoro ty swojej jeszcze nie udusiłeś, to bez obaw. – odgryzł się brunet.
- Bo ja mam wprawę. – wyszczerzył się.
- My z Celi nie od wczoraj się całujemy. – nastąpiła wymiana zdań.
- Taak. Coś o tym wiemy. – dorzuciły dwa Michały z Mariuszem.
- Aaa! Czyli już na jej wieczorze panieńskim ją bałamuciłeś. Ja do dzisiaj nie wiem, co dziewczyny widzą w tym orangutanie. – mruknął złośliwie Piotrek.
- Eeeej! Nie pozwalaj sobie. Najważniejsze, ze Celcia coś we mnie zobaczyła. – rozczulił mnie. Mówi o tym przy wszystkich. Nie chciałam rozgłosu.
- Właśnie. Powiedz mi kochana co ty w nim widzisz? – dociekał Możdżi. No i co ja miałam im odpowiedzieć?
- To nie takie proste do wyjaśnienia… Nie wiem, dlaczego on a nie inny z was. Zobaczyłam w nim wyjście z sytuacji, nową przyszłość, lepsze rozwiązanie. Chyba tak było… - słuchali mnie w skupieniu, a aj bałam się spojrzeć w oczy Bartkowi i innym. Nie wiedziałam jak na to zareagują.
- Tak prosto, a jednak pięknie to wyjaśniłaś. Wreszcie Siurak nie będzie sam. – Bąkiewicz poklepał kolegę po ramieniu.
- Ja chyba was wyswatałem tą koszulką. – cieszył się Winiarski.
- Być może, ale nie wybiegajmy tak daleko w przód.
- Oczywiście, że będziesz nosić moje nazwisko. Cecylia Kurek. Idealnie brzmi. Żona Bartosza Kurka… Też ładnie, prawda?
- Wszystko z tobą w porządku? Już ślub planujesz? – przytknęłam rękę do jego czoła.
- Dobrze przystopuję. – rozbrajającym uśmiechem zmazał wszystkie winy.

<><><> 

                Skoro zdarzenia potoczyły się tak, a nie inaczej, Anna musiała wracać do Anglii. Było jej tu dobrze, ale tam czekał ukochany. Pożegnała się z dziewczynami, zadzwoniła do Celi i odjechała na lotnisko. Pozostała trójka przeniosła się do mieszkania Justyny.
- Jak tam twój trójkącik? – spytała Aneta przyjaciółkę.
- Co? A bardzo dobrze. Świetnie się rozumiemy. – odparła Dorota.
- No widzę, że się przestawiłaś na eksperymenty.
- Wszystkiego trzeba spróbować, a że nie mogłam się zdecydować na jednego. Lepiej powiedz, co tam ty masz za znajomość?!
- Ja? Żadną.
- Anetuś! – krzyknęła z pokoju Jusia. – Coś tu pisze, że „Grzesiulek dzowni”

                Ta poleciała jak z procy i dopadła komórkę. Zamknęła się w pokoju i odebrała.
- Słucham?
- Dobry wieczór. Tu twój osobisty seks na telefon. Pozycja dnia: na zdechłego psa.
- Gregor! Nie wygłupiaj się! A tak właściwie to jak jest „na zdechłego psa”? – spytała podejrzliwie.
- Eee… No, położę się na tobie i zacznę wyć. Ha! – wybrnął.
- W takim razie, ja rezygnuje z usługi. Do widzenia.
- Poczeekaaaj! Chciałem przecież porozmawiać.
- Ale połączenia z sekstelefonem są strasznie drogie.
- Do mnie masz zupełnie za darmo. I wiesz co? Jesteś moją jedyną klientką. Najlepszą.
- nie czaruj Grzesiu, nie czaruj. – zaśmiała się.
- Kiedy się spotkamy?
- A chciałbyś?
- Oczywiście, że tak. Stęskniłem się za tobą.
- Dlaczego?
- Bo widzisz.. Polubiłem cię. Jesteś super dziewczyną.
- Sypiesz komplementami, każdej? – postanowiła się podroczyć.
- O nieeee! Obraziłem się za to! Gregorek jest nieśmiały w stosunku do kobiet i nie miał ich dużo.
- Oj ty mój biedaku.
- Ale mam tak, tylko jak mi zależy.

<><><> 

                Wszyscy znosili bagaże do autokaru. Skra wracała do Bełchatowa. Pewnie bym z nimi pojechała, ale miałam moje autko. Bartek pociągnął mnie na słówko.
- Nie rozmawialiśmy jeszcze o tym, co teraz robimy.
- Wiem. Hmm… Nie chciałabym wracać do Płocka. Może poszukam czegoś w stolicy? – myślałam głośno.
- Nie ma mowy. Ja wymyśliłem lepszy plan.
- Słucham pana. – podparłam ręce pod boki.
- Zamieszkasz w Bełchatowie. Ze mną.
- Co? O nie, nie mogę.
- A ja twierdzę, że możesz. Razem będzie wspaniale. Nie pozwolę co gdzieś jechać samej. Muszę się tobą zaopiekować.
- Noo… Taaak… Dziękuję. – rzuciłam mu się w ramiona. Przytulił mnie mocno, jak to miał w zwyczaju. Uwielbiałam to.
- Nie dziękuj. W końcu jesteśmy razem. Co moje, to twoje. – zachowywał się tak wspaniale.
- Och Bartuś. Z nieba mi spadłeś. – westchnęłam.
- To ja, twój osobisty anioł. – szepnął.

                Mimo moich protestów, Kurek władował się do mojego cuda. Uparł się, że ze mną pojedzie, skoro ja nie mogę busem. Na dodatek zażądał kluczyków!
- Wiesz, że nikt nie prowadził tego auta prócz mnie? Tak miało zostać, ale… Przecież dzięki tobie wszystko jest inne. Prowadź.
- Czuje się zaszczycony. Doceniam to wyróżnienie. Chyba się z Adim dogadamy, co? – poklepał maskę rozdzielczą.

                Dojechaliśmy cali i zdrowi do celu. Gdy byliśmy przed drzwiami, które odkluczył, niespodziewanie wziął mnie na ręce i przeniósł przez próg.
- Skoro mieliśmy noc poślubną. – skwitował moje dziwne spojrzenie.

<><><><><><><><><><><><><>

No i jest :) Mam nadzieję, że do przeczytania :) Nie uważacie, że powinnam w tym momencie skończyć??

Pozdrawiam