#8# Przyzwolenei od władz najwyższych

25 lipca 2010



Jak miło było dla odmiany przejechać się komunikacją miejską. Lepsze to niż podróż z Robertem jego sterylnie czystym Mercem. Niech jeszcze karze zakładać przed wejściem ochronne obuwie, fartuchy i maseczki przeciw czemuś tam! Mój Adi to jest cudo! Jego na nic w świecie nie zamienię! Moje soczysto zielone garbusiątko. Wysiadłam na przystanku pod moim osiedlem. Ciekawe czy dziewczyny są w domu?
Odkluczyłam drzwi. Mieszkanie świeciło pustkami. Na stole w kuchni odnalazłam kartkę:

Wyszłyśmy w pilnej sprawie. Nic się nie bój. Wrócimy całe i zdrowe ok. 21.
Twoje kochanki :*

- Ach te wariatki – zaśmiałam się pod nosem. – Gdzie one mi się włóczą? Zrobię kolację, bo pewnie głodne wrócą, a i ja coś zjem.
Na zegarze wybiła 20, a ja zajadałam się własnoręcznie zrobioną sałatką. Trochę mięsa, trochę warzyw, przyprawy i majonez i jedzonko pierwsza klasa. Skoro ja się nie otrułam, to one tez nie. Przyznam, że czekałam na nie, martwiłam się. W końcu były mi najdroższe. Potrzebowałam ich bliskości w tym trudnym czasie.

Czuwałam w kuchni wytrwale, póki powieki nie zaczęły mi ciążyć. Zmęczenie całego dnia dawało o sobie znać. Za dużo się zamartwiasz, Cecylio. Nawet nie wiem kiedy, i jak przysnęłam przy stole. Obudził mnie dopiero zgrzyt zamka, ale nie byłam w stanie się ruszyć. Wyczekiwałam ich głosów.
- Cii.. Dziewczyny, może Celi już śpi. – uspokajała Ania.
- Jestem tuuuutaj. – krzyknęłam, jednocześnie ziewając przeciągle.
- I po co się tak biedaczysko katujesz? – otoczyła mnie ramieniem Aneta.
- Czekałam na was. W lodówce jest sałatka.
- Kochana jesteś, ale niepotrzebnie się trudziłaś. Zaraz sobie zjemy, a ty idź się już połóż. – Justyna próbowała mnie podnieść.
- Nie, nie. Posiedzę z wami.
- Nie wygłupiaj się. Odpocznij sobie. Sen jest ci potrzebny.
- Ale ja chcę z wami spędzać jak najwięcej czasu.
- Jeszcze będziesz miała nas dosyć. – zażartowała Dorota.
- Nieprawda! Poza tym po ślubie zaraz się rozjedziecie. Mnie Rob porwie do jakiegoś zamczyska i kiedy się zobaczymy?
- Nie dramatyzuj złociutka. Będzie dobrze. Poradzimy coś. Spotkamy się nie raz, nie dwa.
- Ja sobie tego nie wyobrażam. – nagle zaczęłam płakać. Nie wiem, czy mówiłam o naszych spotkaniach, czy o moim ślubie, czy o wszystkim razem. Rozkleiłam się i po prostu musiałam swoje wybeczeć.
- Cecil, nie płacz. Razem sobie poradzimy. Przecież Cię nie zostawimy.
- Tak się tylko mówi. Ja nie chcę was stracić. – ponowna fala szlochu zawładnęła mną.
- Co ty tam sobie w główce ubzdurałaś? Co? Nie wygaduj takich bredni. – zdenerwowała się Jusia.
- Bez was nie dam rady… Nie dam rady… - nie mogłam się opanować.
- Ci.. Spokojnie. Po co te łzy? Zaraz my też zaczniemy płakać. Takie śliczne dziewczyny nie mogą się mazać. – Doris jak zwykle rozluźniła atmosferę.
- Ach wy.. – uśmiechnęłam się, wycierając mokre policzki.

<><><>

Spojrzał na wieszak. Wisiała na nim nowa kurtka. Podobała mu się. Nie szkoda mu było kasy na nowy wydatek. Był dumny z siebie, że oddał poprzednią szatynce. Trafiła w dobre ręce. Był ciekaw co dziewczyna zrobiła z jego rzeczą. Nagle odkrył w sobie dziwne pragnienie, posiadania jakiejś JEJ rzeczy. Chciałby jeszcze raz ją spotkać, zobaczyć. Być może porozmawiać, lepiej poznać. Może Mariusz mu pomoże.
- Słucham?
- Mario? Podasz Paulinę do telefonu?
- Nie podoba mi się to… - nabrał podejrzeń brunet.
- Oj no. Mam pytanie do niej, zazdrośniku!
- Ok., ok. – dało się słyszeć wołanie chłopaka
- Słucham Bartku – w słuchawce rozległ się damski głos.
- Mam taką sprawę…
- Jaką?
- Bo ta Cecylia to koleżanka Justyny, a Justyna to twoja koleżanka. Masz na nią jakieś namiary?
- Czyżby ci się spodobała?
- Po prostu chciałem z nią porozmawiać… Ten… No…
- Nie tłumacz się. Niestety nie mam. Nawet zapomniałam w piątek wziąć.
- Ech… Szkoda. – powiedział rozczarowany i zasmucony.
- Przykro mi. Jakbym coś zdobyła, dam znać.
- Spoko. Dzięki mimo wszystko. Pa.

Jego misterny plan legł w gruzach. Na razie nie miał szans na kontakt z nią. Nic o niej nie wiedział. Znał tylko imię…
- Cecylia… Gdzie ty się podziewasz?

<><><>

- Cześć Justyno!
- O, Paulina, jakieś wieści?
- Tak, tylko nie o tym co myślisz.
- A o czym? Coś złego?
- Nie, nie. Rozmawiałam przez telefon z Bartkiem.
- Nie bardzo rozumiem.
- Dzwonił w sprawie Cecyli.
- Ooo! Co mówił?
- Chciał się chyba skontaktować z nią, nie wiem. W każdym bądź razie pytał o ciebie i czy jestes jej koleżanką.
- Powiedziałaś mu coś?
- Na razie się wymigała. Nie mamy kontaktu ze sobą itd.
- Biedak… Pewnie się zmartwił.
- Oj Jusia. Miałam mu podać twój numer?

- Hmm… Co my dzisiaj mamy? – spytała brunetka.
- Środę, a co?
- Chyba Kurek wytrzyma dwa dni, nie?
- Aaa… No tak, musi. – dziewczyny roześmiały się chytrze.

<><><>

Warszawa w samo południe. Jedna z kawiarni nieopodal rynku. Rezerwacja stolika dla 6 osób. Otwierają się drzwi i do środka wchodzi piątka dziewczyn. Podchodzą do zamówionego stołu w głębi Sali. Zamawiają 5 soków pomarańczowych z lodem i jedną kawę. Siadają i czekają w napięciu.
- Paulina, będziesz nam tłumaczyć.
- Ok., nie ma problemu. W końcu musicie wiedzieć o czym rozmawiamy.

Dźwięk dzwoneczków przy drzwiach oznajmia przybycie nowego klienta. Mężczyzna w okularach, z włosami przyprószonymi siwizną, z uśmiechem na ustach kieruję się w stronę dziewczyn.
- Dzień dobry Paulino. To pewnie twoje koleżanki. Daniel, miło mi.
- Justyna, Dorota, Aneta i Ania.
- Postaram się zapamiętać. Chociaż każda tak samo urocza.
- Pan Daniel czarujący jak zawsze.
- Skończ z tym „panem”. Kawa? Dla mnie? Jesteście kochane. Wykańczają mnie ci faceci. – westchnął ostentacyjnie i roześmiał się.
- Mam jednego w domu i mam czasem dość. Zawsze pana, to znaczy cię podziwiałam, za te nerwy, cierpliwość.
- Wystarczy odpowiednie podejście. Nie można sobie pozwolić na cyrk na kółkach. Chociaż czasem mam wrażenie, że i tak prowadzę domowe przedszkole. Ale jak dobrze grają i realizują moje założenia to można to znieść.
- Złoty z ciebie facet. Weź ich naucz czegoś na swój wzór.
- Ha ha nie ma tak łatwo. Teraz trudno im wpoić cokolwiek. Ale idzie ich pokochać takimi jakimi są, bo to dobre chłopaki.
- Oczywiście. Nie wątpimy. Skoro już doszliśmy do tematu chłopaków, to mamy pewną sprawę.
- Właśnie. Co to za oferta nie do odrzucenia? Po to tu się spotkaliśmy.
- Zatem najpierw się ładnie do ciebie uśmiechamy, a teraz posłuchaj.

Brunetka od słowa do słowa wytłumaczyła powoli całą sprawę. Powoli, żeby nie było nieporozumień i niejasności. Wszystkie były lekko zestresowane kwestią odmowy. Daniel natomiast siedział i słuchał wszystkiego, potakując głową. Potem zapadła kilkusekundowa cisza. Nagle po całym lokalu poniósł się głośny śmiech mężczyzny. Czekały, co będzie dalej.
- Oj dziewczyny, dziewczyny. Podoba mi się to.
- Tak???
- Oczywiście. Których konkretnie macie namyśli?
Justyna podsunęła mu kartkę. Przeczytał uważnie, chwilkę pomyślał.
- Jeżeli ma to sprawić jakiś problem, to nie trzeba. – powiedziała Paulina.
- Nie. Spokojnie moje kochane. Pogadam z Jackiem, Krzyśkiem, Grzegorzem, Robertem, Ljubomirem. Wszystko da się zrobić.
- Na pewno?

- Tak, tak. Teraz się nie przejmujcie, ja się tym zajmę. Zbyszek jest na tak zwanym urlopie, więc ok. Macie szczęście, bo akurat Marcel przyjechał na krótki czas do Polski i myślę, że uda mi się do przekonać na spotkanie.
- I zrobisz to wszystko dla nas?
- Dla Cecylii, dla was i dla chłopaków. Myślę, że wyjdzie to wszystkim na dobre.
- Nie wiemy jak mamy dziękować.
- Podziękujecie jak wszystko się uda. Wybaczcie, czas nagli. To ja idę dopracować szczegóły tej wycieczki do Płocka – mrugnął do nich. – Do zobaczenia – opuścił kawiarnię.
- Może zacznijmy wielkie odliczanie? Dzisiaj środa, to 48 h. Zacznie się gdzieś 19, a teraz jest 14, no to ostatecznie 53h. – Dorota zacierała ręce z radości.

<><><>

Kompletnie oszalałam. Nagle nie mogłam pozbierać myśli, ogarnęła mnie rozpacz i strach. Nim się spostrzegłam, łzy leciały Ciurkami. A teraz? Dalej płaczę. Siedzę w pustej wannie w kurtce Bartosza Kurka, mając pod spodem stanik i majtki. Nigdy nie mówiłam, że jestem normalna. Od niedawna zaciągam się zapachem perfum, wsiąkniętych w kołnierz.
- Cecylko, zapraszam na kolację! – usłyszałam głos Justyny w pokoju. No kurna jeszcze jej tu brakowało. Na moje nieszczęście zajrzała do łazienki. – Co ty tu robisz? – patrzyła na mnie wielkimi oczyma. Wiem, prezentowałam się okropnie.
- Siedzę… - spuściłam głowę. Usłyszałam jak zamyka drzwi i przysiada na brzegu wanny.
- Kochanie, co się dzieje? – jej troskliwy ton zadziałał na mnie kojąco.
- Mi się dzieje… Powinni mnie zamknąć w wariatkowie albo psychiatry ku… - znów poczułam mokre policzki.
- Nie wygaduj bzdur. Jesteś cudowną, zdrową dziewczyną. No chodź do siostry Jusi – otwarła szeroko ramiona. Spojrzałam na nią niepewnie, lekko przestraszona. – Nie bój się. Kto jak nie ja ci pomoże?
- mi chyba nikt już nie pomoże… Zachowuje się jak obłąkana.
- To będziemy sobie żyły razem we dwie wariatki – uśmiechnęła się do mnie zachęcająco. W końcu wyszłam z wanny i przytuliłam się do niej mocno. Potrzebowałam tego. Poczucia w kimś oparcia, bezpieczeństwa, troski. Gdyby istnieli tacy faceci…
- Dziewczyny są w kuchni?
- Tak. Nie martw się. Przecież wszystko zrozumieją. Chcesz się przebrać?
- Yyy Tak. Wiem, że to dziwny strój.
- Nie szata zdobi człowieka. To ty jesteś taka cudowna – dowaliła mi tekstem, że aż się uśmiechnęłam.

<><><>

- No Mariuszku, zgódź się, Prooooszę. – Paulina uparcie namawiała męża. – Masz autorytet wśród kumpli. Jak ty się zgodzisz, to inni łatwiej się zdecydują.
- Czy próbujesz przez element lizus twa mnie przekabacić? – mąż spojrzał na nią uważnie.
- No potwierdzam fakty. Przecież ja tam będę. Popatrzę sobie na ciebie. To będzie ciekawe doświadczenie dla nas.
- Dobrze. Niech będzie. Ale potem chcę nagrodę.
- Nareszcie. Dzięki – cmoknęła go w policzek. – Ooo, a jaką?
- Jak wrócimy to mi się podobnie odpłacisz – jego oczy nabrały figlarnego wyrazu.
- Dla pana wszystko, panie władzo – zachichotała.

<><><><><><><><><><><><><><><><>

Wybaczcie, obiecałam niektórym wczoraj, ale nie zdążyłam.

Szłam na wesele, więc wiecie :)

Na szczęście moja kuzynka, Justyna (widzisz Jusia, bierz przykład z imienniczki ;p)

nie uciekła sprzed ołtarza ;p

Z dedykacją dla:

Olci :*

Anety :*

Obie panie dołączyły do wzbudzającego u mnie strach, 

gangu "kiedy będzie nowa notka" ;p

Pozdrawiam